Бајка за боите

Си бил еднаш еден остров. Мал, зелен, питом, населен со среќни и сложни луѓе. Тој си бил фин, среќен остров, никогаш премногу од се, но секогаш доволно од се за сите. Си живеел така убавиот, малиот и питом зелен дом на кротките луѓе многу време, во љубов и хармонија со луѓето на другите соседни острови со кои биле споени со вода, мостови и време кое го создавале заедно.

Но, времето минувало, низ годините се менувало и морето. Се почесто се подигале силни бури, за кои никој не бил доволно подготвен. Тие корнеле се пред себе, ги уривале мостовите, ги збеснувале водите толку многу што најпосле сите прифатиле дека нема веќе начин урнатото да го изградат повторно. Љубовта ја замениле со омраза, мостовите со ѕидови и решиле секој за себе да си црта своја слика за живот на остров, кој ќе биде само нивен.

 Повремено се гледале низ прозорците преку навидум мирната вода. Некои со време повторно си оделе на гости едни кај други, подготвени да ги закрпат мостовите. Некои изградиле и нови, преку кои се движеле со надеж дека боите можат да бидат како некогаш. Некои и биле. Некои не.

Времето и натаму неумоливо си минувало. Секој остров за себе си боел живот. Некои изненадиле со својата умешност да бојат со вистинската боја, која им се допаднала дури и на оние другите, далечни острови, кои пак си имале свои, важни бои со кои сите сакале да бидат обоени. Тие веднаш се сложиле дел од островите да влезат во редот на вистинските, обоени според теркот на силните, вистинските обојувачи. Така, станале дел од друштвото на убавите дестинации дури и оние кои оставале впечаток дека никогаш нема да станат острови со вистинска, животна боја.

Останале настрана само оние кои никако да ја погодат бараната нијанса.

Меѓу нив, ете, и малиот, зелен питом остров. Си направил тој своја слика, која низ годините ја боеле и пребојувале различни уредувачи на островскиот живот. Живеел тој во светот на својот колорит, убеден дека со неговиот спектар е се во ред. Оние кои ги одредувале основните бои и сите нијанси, си боеле онака како тие ја замислувале сликата, секогаш според тоа како боите им стоеле ним. А кротките луѓе ги гледале боите, некои со воздишка сеќавајќи се какви биле додека сликата се боела заеднички, таму некогаш пред бурите, кога имало мостови.

Некои пак, биле задоволни со сликата таква каква што е, бидејќи и тие можеле да додадат своја боја во тој шарен приказ на нивното живење. Други пак, стоеле настрана и се правеле дека тоа што наместо нив, животот им го бои некој друг не ги засега, можеби затоа што биле премногу питоми за да дигнат глава. Можеби имале некој друг остров на кој можеле да заминат со својот брод на едра. Оној на кој можеле да се качат и да не се свртат кога си одат.

Трети пак, оние најбројните, молкум ги прифаќале боите и тогаш кога им тежеле, можеби затоа што немале своја четка да го пребојат сето она што било сиво. Сето она што им се нудело како ведра, среќна боја која никако не се вклопувала во нивното зацрнето островско битисување. Или пак можеби затоа што толку долго живееле на таков начин, па се плашеле да не се сложат со бојата која им се делела со кофи, па да ги оптужат дека не се разбираат во бои. А си имале тие друга. Своја. Онаква каква што требала да биде. Онаква каква што така кротки, заслужувале да ја имаат.

Си живееле така кротките луѓе, тивко, прифаќајќи дека таа боја е единствената која може да се врзе за нивниот живот. Оние кои и биле подготвени да побараат друга нијанса за себе, се соочувале со главните обојувачи, како и со оние другите, обичните луѓе, за кои бојата сепак, од само за нив познати причини, била онаа вистинската. Со време, и тие решавале да се вкопат и да си ја одмолчат желбата за ново, поинакво нијансирање. Не помогнало тоа што знаеле дека можат подобро да бојат - немале со што. Толку долго молчеле, да немале веќе ни зошто.

Затоа молчеле. Си ги праќале децата на училиште, да учат од шарените книги за тоа кои се вистинските бои. Некои деца многу учеле, учеле и најпосле научувале дека и не морале толку да учат – како ќе им биде обоен животот ионака не зависело од нив, зашто тука кај што се, кофите со боја биле кај оние другите. Останувале така, немоќни да си одговорат на едноставното прашање – Зошто? Некои пак и не учеле, бидејќи на време разбрале дека од нив не се очекува да знаат. Само требало да се посветени носачи на кофите со боја и се ќе биде во ред. И било.

Некои од децата, пак, заминале со бродот на едра, таму далеку на посреќните острови, од каде патат по оние кои ги љубат, оние кои останале заглавени во сивата обоеност. Оние кои ги чекаат да дојдат и повремено да им влеат доза на поведра нијанса, тогаш кога ќе ги гушнат. Оние кои останаа на брегот и го гледаат бродот  како се оддалечува кога ги испраќаат.

Постарите теглеле низ животот, секој онака како што умеел. Некои се избориле за можноста да бојат, останатите се помириле со судбината да бидат оние чијшто живот бил обојуван. Се поделиле луѓето според тоа која боја во моментот требало да преовладува, се меркале од зад дрвјата и прифаќале наметната идеја дека имаат што да делат на малиот, питом остров, нивниот единствен заеднички дом. И делеле. Делат и денес.

И денес постои тој остров. До кога, не се знае. Малиот, питом остров обоен без согласност на оние кои во боите сеуште ја бараат онаа најубавата – животната.

Да. Постои и денес тој прекрасен остров, уништен од делбите и погрешните обојувачи.

Крајот на бајката сеуште не е напишан.