Приказна за Можеби

Се сеќавам на приказната која ми ја раскажуваше татко ми, многу одамна, тогаш кога бев клинка и полека го учев животот. Ќе седнеше до мене на мојата постела и тогаш неговиот глас ја дефинираше полутемнината на мојата соба и го попримаше здивот на времето за сон. Велеше вака:

“Си била еднаш една птица. Живеела во кафез. Ја ранеле секој ден, и ставале вода во чинивчето и таа си живеела така, ниту гладна, ниту жедна. Понекогаш можеби и ќе заборавеле да ја нахранат и напојат, но издржувала, што ќе прави. Кај и да е, ќе капне нешто некој ден. И капнувало, колку да е жива.

Преку лето и го изнесувале кафезот на тераса и го закачувале на големата шајка, а птицата скокала низ кафезот, се нишала на закаченото нишало и црцорела во својот решеткаст дом.

Еден ден, забележала јато птици на небото, кои летале со раширени крилја. Не можела да разбере што се случува. Ги гледала со денови и единствено што и паѓало на ум било:

-Кутрите овие птици. Што ли им е?

-Така ти е тоа, дете – ќе речеше татко ми додека ми ја тргаше косата од лицето. Кога живееш во кафез, а имаш колку за јадење и пиење колку да не умреш, мислиш дека летањето е болест.”

И ете. Си мислам – кој да знае. Можеби еден ден, гледајќи низ решетките, повторно ќе се научиме дека крилјата служат за летање. Дека си жив само ако леташ оти не си заборавил дека си создаден - за летање.

Можеби еден ден, повторно ќе се научиме дека живееме тајминг без реприза и дека едрата треба да ни се полни со живот. Дека на тоа пловење, брановите им се закануваат на сите еднакво и дека делбата е зло, а мостот е лек за надојдените води.

Можеби повторно ќе научиме дека треба не поврзува она по што се разликуваме.

Можеби ќе направиме животно платно на кое нема да создаваме слики заради кои се почесто се сеќаваме како ни било некогаш, туку ќе исцртуваме ведри нијанси како нови хоризонти во кои барем нашите деца ќе живеат посреќно. Дома. До нас. Ако веќе ние не умеевме.

Кој да знае. Можеби еден ден, искривената маска која ја викаме насмевка ќе си ја врати убавата црта на искреност и топлина.

Можеби убавите хумани нешта кои треба да се дел од она со кое се раѓаме и заради кое се викаме луѓе, пак ќе бидат секојдневие. Како на старите слики на кои се смешкаат соседи собрани под озеленета лозница во дворот со измиена калдрма. Можеби хуманоста заради која денес се сликаме ќе престане да биде инструмент за јавно промовирање на човекот во нас, така благороден кон кутрите луѓе, заглавени во лавиринтот на животот. Пак ќе ни биде доволно да пружиме рака оти сме луѓе и така треба да живееме.

Можеби еден ден, кој знае, ќе си овозможиме самите себеси прогледување за пак да научиме дека она што го гледаме е точно она што го гледаме, а не она што било кој ни го сервира во окото само затоа што нашата слепост му е неопходна. А ние слепците, талкаме мислејќи дека гледаме. Можеби тогаш и ќе можеме тоа што го гледаме да го сториме збор кој ќе биде наше име, а потоа зборот да го родиме во вистинско и исправно нешто, кое ќе носи наш потпис. Силен, гласен, праведен. Оној кој ги отвора вратата на решеткастиот кафез.

Можеби еден ден, кој знае, учењето и книгата пак ќе се вратат на полиците заради вистинските причини и пак ќе успееме да си ги научиме децата дека тие им се пријатели кои им живеат во умот, како никулец кој ги прави способни да создаваат гранки по кои ќе се искачуваат само во еден правец – нагоре. Оружје во нивната борба со тапоста.

Можеби еден ден, кој знае, нашиот лекар пак ќе биде нашиот пријател, а ние нема да му бидеме број без лице, картон од чекалната. Тој пак ќе биде оној кој го лекува болниот, а не болеста.

Можеби еден ден, кој знае, даскалот пак ќе биде институција, фигура со дигнитет која заслужува почит, бидејќи нема кутриот, да служи за тоа затворениот детски ум да го замени со квази отворен, туку да го отвори и да го научи да сака да остане таков - додека е жив.

Можеби еден ден, кој знае, родителот пак ќе биде онаа неприкосновена мудра фигура која им го покажува правецот на оние кои ги создал. Правецот кој ќе им овозможи да го разберат летањето како движење кое крилјата го подразбираат, наместо да ги учат на прифаќање на претањето. Да ги учат дека невозможното е само тоа што е - невозможно, а тие не смеат да дозволат да битисуваат во задушливата возможност која ќе им се наметне.

Можеби, кој да знае. Можеби времињата се тешки. Можеби навистина треба многу сила во овој кус тајминг кој му се вика живот и не трае, човек да се бори за некои нешта кои треба да траат. Можеби оние фини топлини останаа некаде далеку и се врамија во носталгична слика од некој далечен животен пејсаж, кога нештата изгледаа поинаку. Можеби е посигурно да не мафташ многу. Оти нели, и паѓањето е лет. И кафезот е дом.

Да. Можеби сепак е човечки да оправдуваш дека кога живееш во кафез и сите животни сегменти ти се изместени, летањето е болест.